Odpust zupełny Katechizm podaje następującą definicję: „Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych. Odpust jest cząstkowy albo zupełny zależnie od tego, czy od kary doczesnej należnej za grzechy uwalnia w części czy w całości. Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych” (KKK 1471). Aby uzyskać odpust zupełny należy pobożnie wypełnić następujące warunki: 1. Odprawienie spowiedzi sakramentalnej lub utrzymujący się stan łaski uświęcającej. 2. Przyjęcie Komunii św. 3. Modlitwa w intencjach polecanych przez Ojca Świętego (np. Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo). 4. Wykluczenie przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet lekkiego (bardziej zdecydowane nawrócenie się z popełnianych grzechów, nie tolerowanie u siebie złych przyzwyczajeń, nałogów itp.) Jeżeli nie będzie to osiągnięte, to odpust będzie tylko cząstkowy. 5. Pobożnie wykonać jedną z czynności obdarzoną odpustem (podano tylko niektóre): – adoracja Najświętszego Sakramentu przez pół godziny; – czytanie Pisma św. przez pół godziny; – odmówienie cząstki Różańca w kościele, w publicznej kaplicy, w rodzinie, z zapowiadaniem i rozważaniem tajemnic różańcowych; – udział w liturgii w Wielki Piątek i ucałowanie krzyża; – odprawienie Drogi Krzyżowej (przed stacjami prawnie erygowanymi, połączone z rozważaniem męki Chrystusa i przechodzeniem od stacji do stacji; w publicznym odprawianiu wystarczy przechodzenie prowadzącego); – przyjęcie Pierwszej Komunii św., albo pobożny udział w takiej liturgii; – udział w ćwiczeniach duchowych (rekolekcje) trwających przynajmniej przez trzy dni; – publiczne odmówienie aktu wynagrodzenia Sercu Jezusowemu O Jezu Najsłodszy w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa; – odmówienie (śpiew) modlitwy Przed tak wielkim Sakramentem podczas liturgii w Wielki Czwartek oraz w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało); – publiczne odmówienie hymnu Ciebie Boga wysławiamy w ostatnim dniu roku; – publiczne odmówienie hymnu O Stworzycielu Duchu przyjdź w Nowy Rok i w uroczystość Zesłania Ducha Świętego; – sprawowanie Mszy św. prymicyjnej lub uczestnictwo w niej; – sprawowanie i uczestnictwo we Mszy św. z okazji 25-, 50- i 60-lecia kapłaństwa; – przyjęcie błogosławieństwa papieskiego Urbi et orbi (choćby poprzez radio, TV) – nawiedzenie kościoła parafialnego w dniu święta patronalnego i odmówienie Ojcze nasz i Wierzę – w dniach od 1 do 8 listopada nawiedzenie cmentarza i modlitwa za zmarłych. Odpust zupełny można uzyskać jeden w ciągu dnia. Po jednej spowiedzi sakramentalnej można uzyskać wiele odpustów zupełnych, a po jednej Komunii św. i jednej modlitwie w intencjach polecanych przez papieża można uzyskać jeden odpust zupełny. Jeśli ktoś odejdzie z tego świata pojednany z Bogiem, a nie będzie wystarczająco dojrzały w miłości, nie naprawił uczynionego przez siebie zła czy zaniedbań w czasie ziemskiego życia, to duchowe oczyszczenie i dojrzewanie obywa się w czyśćcu. Uzyskany wcześniej odpust (najlepiej zupełny) mocą łaski Bożej uwalnia od tych kar za grzechy. Cierpienie czyśćcowe jest bardzo bolesne – mówią o tym mistycy, np. św. Faustyna. Pan Jezus powiedział do niej pewnego dnia: „Dziś sprowadź mi dusze, które są w więzieniu czyśćcowym i zanurz je w przepaści miłosierdzia mojego, niechaj strumienie krwi mojej ochłodzą ich upalenie. Wszystkie te dusze są bardzo przeze mnie umiłowane, odpłacają się mojej sprawiedliwości; w twojej mocy jest im przynieść ulgę. Bierz ze skarbca mojego Kościoła wszystkie odpusty i ofiaruj za nie… O, gdybyś znała ich mękę, ustawicznie byś ofiarowała za nie jałmużnę ducha i spłacała ich długi mojej sprawiedliwości” (Dz, nr 1226). Uzyskanie dla zmarłego odpustu zupełnego jest ważnym uczynkiem miłosierdzia. Warto zadbać też o to, aby co jakiś czas uzyskać go dla siebie. Opracował: ks. dr Andrzej Sereda